Ik krijg van bruidsparen of van hun familie of getuigen regelmatig de vraag hoe ik er op gekomen ben om trouwambtenaar te worden. Tja, dat is eigenlijk heel simpel… ‘De aard van het beestje’ zeg ik dan eigenlijk maar. Altijd heb ik geroepen dat het me zo geweldig zou lijken om huwelijken te mogen sluiten. 

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor de hele trouwwereld. Als ik als kind door het centrum van Gouda langs het stadhuis liep en er kwam een bruidje voorbij schuifelen, dan stond ik met grote ogen en bewondering te kijken. Dat is eigenlijk nooit over gegaan. Ik doe dat nog steeds… 

Het stond altijd boven aan mijn bucketlist en voel me dan ook een enorme mazzelaar dat ik dit mooie werk mag doen. Is het dan echt zo geweldig als ik altijd dacht? Ja, dat is het zeker en nog veel meer.

Inmiddels weet ik dat het om zoveel meer gaat dan alleen dat mooie plaatje. Ik voel en zie de spanning aan het begin van de ceremonie, de emotie als een vader zijn dochter mag weggeven, de saamhorigheid van alle mensen die met het bruidspaar mee leven en ook een beetje ‘mee trouwen’, de opluchting als het ja-woord er uit is en de liefde die alle mensen op zo’n dag samen brengt. Misschien niet alle woorden zullen je bijblijven maar het gevoel dat je hebt op je trouwceremonie blijft altijd bij je. Wat is het fijn om daar onderdeel van te mogen zijn en keer op keer dat gevoel mee naar huis te mogen nemen…

Daarom dus.